محدودیت‌هایی که طالبان برای سفر زنان بدون محرم وضع کرده‌اند، عملاً آزادی رفت‌وآمد و استقلال فردی زنان را از بین برده است.
پیش از این، بسیاری از زنان در افغانستان توانسته بودند به تنهایی برای کار، تحصیل یا درمان سفر کنند. اما اکنون حتی جابه‌جایی کوتاه بین شهرها بدون همراه مرد ممنوع است. این موضوع باعث شده زنان از فرصت‌های شغلی، آموزشی و حتی خدمات درمانی محروم شوند.
در مناطق روستایی که امکانات محدود است، این قانون به معنی محرومیت کامل از برخی خدمات حیاتی است. بسیاری از زنان به دلیل نبود محرم یا مخالفت خانواده، ماه‌ها در انتظار درمان یا پیگیری پرونده‌های اداری خود می‌مانند.
چنین قوانینی نه‌تنها زنان را از مشارکت فعال در جامعه بازمی‌دارد، بلکه تصویر آنان را به شهروندانی وابسته و ناتوان در چشم نسل‌های بعدی تثبیت می‌کند.
