محدودیت‌های تازه بر زندگی زنان افغانستان، فراتر از بُعد اقتصادی و آموزشی، سلامت روان آنان را به شدت تحت تأثیر قرار داده است.
با بسته شدن فضاهای آموزشی، کاری و حتی تفریحی، زنان بخش مهمی از ارتباطات اجتماعی خود را از دست داده‌اند. این انزوا، احساس بی‌ارزشی و افسردگی را در میان بسیاری از زنان افزایش داده است. تحقیقات روان‌شناسی نشان می‌دهد که محرومیت اجتماعی می‌تواند منجر به اضطراب مزمن، افسردگی و حتی مشکلات جسمی شود.
بسیاری از زنان، به‌خصوص در مناطق شهری، پیش از این تجربه حضور فعال در جامعه را داشتند و حالا باید با واقعیت خانه‌نشینی اجباری کنار بیایند. این تغییر ناگهانی، باعث شکاف عمیق بین تصویر ذهنی فرد از خود و شرایط واقعی زندگی شده است.
ادامه این وضعیت نه تنها بر نسل حاضر، بلکه بر نسل بعدی نیز اثرگذار خواهد بود. کودکانی که در محیط‌های پر از اضطراب و محدودیت رشد می‌کنند، در آینده با چالش‌های روانی و اجتماعی بیشتری روبه‌رو خواهند شد.
